خسته ام

خسته ام از تظاهر به ایستادگی

از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست !
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و

دیگر رمقی برایم نمانده که بخواهم بودنت را اثبات کنم

نمی دانم نازنین، نمی دانم ...

شاید تو همان گمگشته ی ازلی من باشی.

همان نیمه ی گمشده ی روح نا آرامم.

همانی که در طلبش روزگاری هرچقدر گشتم،