دل استــ دیگر خستــه میشود
...
بی حوصله میشــود ...
از روزگار از
آدمـــــــها از خــودشـــــ
از این قابــها , از اثباتــ , از تـــــوضیــح
از کلماتــــی که
رابـــطه ها را به گند میکشـــد
از اینـــ همه مهربانیــ کردن
در این هیاهــــــــــــــــوی خلق
که پُتک بر آرامش ات میزنــــــــــــــــد
دلــــــــــــم پیاده رویی میخواهد , بارانـــــــــــــــــی!
دستــــــــــ خودم را بگیـــــــــــــــرم
دل تنگــــــــــــــــــــم!
دلتنگِــــــــــ خیلی چیزهــــــــــــــــــــا
دلتنگـــــــــــــــ این همه دلتنگی هــا
چیزهایی که بر من گذشت و هرگز باز نخواهد گشتــــ !
دلتنگـــــــــــــــــــم . . .
دلتنگ نیمه شبهــــــــــــــــــــــای دلتنگی
دلتنگـــــــــــ این همه نبودنهـــــــــــــا
من زن هستم.
می‌گویند مرا آفریدند از استخوان دنده‌ی چپ
مردی به نام آدم، و حوایم نامیدند؛ “یعنی زندگی” تا در کنار آدم “یعنی
انسان” همراه و هم صدا باشم.
می‌گویند: میوه‌ی سیب را من خوردم، شاید هم
گندم را، و مرا به نزول انسان از بهشت محکوم می‌نمایند. بعد از خوردن گندم
و یا شاید سیب چشمان‌شان باز گردید، مرا دیدند، مرا در برگ‌ها پیچیدند،
مرا پیچیدند در برگ‌ها تا شاید راه نجاتی را از معصیتم پیدا کنند.
نسل انسان زاده‌ی من است من “حوا” فریب خوردۀ شیطان.
و می‌گویند که درد و زجر انسان هم زاده‌ی
من است، زاده‌ی حوا؛ که آنان را از عرش عالی به دهر خاکی فرو افکند. شاید
گناه من باشد، شاید هم از فرشته‌ای از نسل آتش که صداقت و سادگی مرا به
بازی گرفت و فریبم داد، مثل همه که فریبم می دهند. اقرار می کنم دلی پاک،
معصومیتی از تبار فرشتگان و باوری ساده‌تر و صاف‌تر از آب‌های شفاف
جوشنده‌ی یک چشمه دارم.
زمان گذشت بدون توجه به چیزهای کوچکی که کم هم نبودند
چیزهای کوچکی که حداقل می توانستند تحمل کردن زندگی را آسان تر کنند
گاهی فرصت نبود
گاهی حوصله
و من خیلی دیر این را فهمیدم
خیلی دیر،
