دیگر رمقی برایم نمانده که بخواهم بودنت را اثبات کنم

نمی دانم نازنین، نمی دانم ...

شاید تو همان گمگشته ی ازلی من باشی.

همان نیمه ی گمشده ی روح نا آرامم.

همانی که در طلبش روزگاری هرچقدر گشتم،

نیافتم و ناگزیر ایمان آوردم به افسانه بودنش.

همانی که هرگز نبود

ولی بودنش ناگریز بود و می ارزید به تمام بودنها و داشتنها...

نازنین،

من خسته ام

از این راه طولانی که در طلبت و بی تو پیمودم.

دیگر رمقی برایم نمانده که بخواهم بودنت را اثبات کنم؛

پس مهربانم،

خودت با صبوری بودنت را برایم اثبات کن و باش تا باشم...